Terneergeslagen. Met een verslagen gevoel ging ik woensdagnacht na de verkiezingsuitslag van 20 maart naar huis. Dit was ook de algemene stemming die er die avond op het provinciehuis heerste: bijna niemand was écht blij. Zelfs de volgende dag had ik nog een kater van de resultaten en kon ik het moeilijk uit mijn hoofd zetten. Maar waarom eigenlijk?
In Leeuwarden, nota bene de provinciehoofdstad, en ook in de gemeenten Heerenveen en Opsterland en op Schiermonnikoog werd de Partij van de Arbeid gewoon de grootste. Ook de provincies Groningen en Drenthe kleurden rood op de kaart met verkiezingsuitslagen van de NOS. En dat na de dramatische verkiezingsnederlaag bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2017, die ons allen nog in het geheugen gegrift staat, waarbij de Partij van de Arbeid van 38 zetels naar 9 zetels zakte. Iets om trots op te zijn, toch?
Die neerslachtigheid werd voornamelijk veroorzaakt door de winst van één partij: Forum voor Democratie. Uitslag na uitslag kwam binnen waarbij de aanwezigen op het provinciehuis (Forum exclus, die zelf niet bij de uitslagenavond aanwezig was) letterlijk de handen voor de ogen sloegen: het zetelaantal van het FvD schoot keer op keer de lucht in. Tal van vragen rezen: ‘Hoe heeft dit kunnen gebeuren?’, ‘Hoe moet er nu een coalitie gevormd worden?’, ‘Moeten we nu vrezen voor de toekomst van ons land?’, ‘Waarom ziet men niet hoe destructief deze partij is?’. Ja, de winst van Forum voor Democratie is beangstigend, maar vooralsnog is hun macht betrekkelijk en denk ik dat Maarten van Rossem gelijk had, toen hij afgelopen week schreef dat het vooral om een nieuwe ‘carnavalspartij’ gaat, die geen grote veranderingen in ons land teweeg zal brengen. En wij kunnen ervoor zorgen, dat dit daadwerkelijk niet gebeurt.
Er vindt een versplintering van het politieke landschap plaats: geen enkele partij is nog écht groot. Dit betekent in de eerste plaats dat deze ‘grote overwinning’ van het FvD te relativeren valt; sterker nog: dat slechts een vijfde van het publiek dát al de moeite neemt om voor de Provinciale Statenverkiezingen te stemmen, deze rechts-extremistische beweging steunt. In de tweede plaats denk ik dat het daarom van groot belang is, om juist de verbinding op te zoeken, ook – en misschien juíst – met de traditionele partijen die op het eerste oog niet direct onze idealen delen, maar die zich wel, net als wij, al jaren op een constructieve manier voor een betere toekomst van Nederland inzetten. Want alleen samen kunnen wij ervoor zorgen, dat ons mooie land niet ten prooi valt aan mensen die het kapot willen maken.
Laten we die slapende meerderheid wakker schudden. Daar valt veel te winnen, denk ik. Laten we hen zich (opnieuw) gehoord doen voelen. Laten we de jongeren bij de politiek betrekken en activeren en laten we hen erop wijzen, dat hun toekomst er niet rooskleurig uit komt te zien bij de ‘schreeuwers’, maar juist bij een partij als die van ons. Hoe doen we dat? De straat op. De deuren langs. Met mensen in gesprek gaan. Luisteren naar wat hen dwars zit en beweegt en hiermee aan de slag gaan. Laten we hen doen inzien, dat ze uit hun luie stoel en achter hun beeldscherm vandaan moeten komen, en hun democratische verantwoordelijkheid voor hun leefomgeving moeten nemen.
Daarnaast denk ik, dat de PvdA inderdaad genoeg heeft om trots op te zijn. Na dat verschrikkelijke diepe dal, weten we toch stabiel te blijven en uit te komen op 6 zetels in de provincie Friesland en 7 zetels in de Eerste Kamer. Meer kiezers hebben hun vertrouwen aan de Partij van de Arbeid gegeven. Na even rekenen kwam ik er bovendien achter, dat de linkse partijen PvdA, GroenLinks, SP en PvdD samen nog exact evenveel zetels in de Eerste Kamer krijgen als vier jaar geleden. Met dit blok valt er dus nog voldoende invloed uit te oefenen binnen de senaat. Het wordt hoog tijd dat we niet meer zo kritisch naar onszelf kijken, maar schouder aan schouder gaan staan en uitdragen, wat onze partij allemaal bereikt, ondanks alle tegenslagen.
Om in de beeldspraak van de ‘overwinningsspeech’ van Thierry Baudet te blijven, die verkondigde dat ‘De eerste veldslag is gewonnen’, parafraseer ik graag Charles de Gaulle: we hebben nu wellicht een aantal slagen verloren, maar wij winnen de oorlog. Laat Forum voor Democratie maar aan de macht komen, en laat die andere rechtse partijen voorlopig maar aan de macht blijven. Er komt een moment waarop men inziet, dat een land een sociaaldemocratisch bewind nodig heeft en het hieronder het beste doet. Daar geloof ik echt in.
Want wie stonden er altijd al op dat slagveld? Wie bleven er doorstrijden op het absolute dieptepunt en bleven er vechten voor gelijke kansen voor iedereen en een zeker bestaan en kwamen op voor de zwakkeren in onze samenleving? Dat was, en ís, de Partij van de Arbeid.
We zijn terneergeslagen, op dit ‘slagveld’ en in onze gemoedstoestand, maar we zorgen er wel voor dat we weer opgetogen worden. Zoals we dat altijd doen. Ik ben strijdbaar. Jij ook?
Door: Emma Peetsma
Categorieën: Provinciale Statenverkiezingen